سفرنامه اربعین (1) و (2)

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین وعلی الارواح التی حلت بفنائک...

        بر اساس شواهد تاریخی، ارادتمندان سرور و سالار شهیدان،از اولین سالهای پس از حادثه ی جانگداز عاشورای سال61هجری، مشتاقانه و با تحمل شدید ترین رنجها وعلی رغم سختگیری ها و شکنجه های دشمنان اهل بیت(ع) از راه های دور و نزدیک به زیارت تربت مطهر حضرت اباعبدالله الحسین مبادرت می ورزیدند.چند سالی است که این سنت حماسی ولایی با حضور چند ده میلیونی شیعیان از نقاط مختلف جهان ، ابعادی جهانی وتاریخی یافته به نحوی که دستگاههای استکباری نیز گاها"به گوشه هایی از این حرکت عظیم اشاره کرده واز آن به عنوان«بزگترین اجتماع صلح آمیز بشری»یاد کرده اند.

     توفیق الهی به بنده وهمسرم نیز نصیب شد تا در پیاده روی سال گذشته و امسال(1393و1394)شرکت نماییم ومانند قطراتی با سیل جمعیت میلیونی زائران حسینی همراه شویم.هرچند شکوه وعظمت این حضور میلیونی وحواشی این حرکت مقدس از جمله میهمان نوازی مخلصانه عراقی ها را نمی توان از دریچه محدود دوربین درک کرد، ولی به قدر گزارشی ناقص هم که شده وظیفه خود دانستم  در نشر و ابلاغ این جریان بزرگ تاریخی که امید می رود در این عصر آخرالزمان یکی از عوامل اساسی زمینه ساز ظهور منجی عالم(عج)باشد به سهم خود تلاش نمایم.لذا تصاویر گوشه هایی از آنچه را در این سفر دیدم با توضیحاتی مختصر به خوانندگان عزیز تقدیم می کنم.از همه عزیزان انتظار دارم ضمن دیدن (ادامه مطلب)از نظرات ارزشمند خود بهره مندم فرمایند.

8روز قبل از اربعین سال93در مرز شلمچه غوغایی بر پا بود.آنقدر ازدحام جمعیت زیاد بود که سه روز پشت مرز معطل ماندیم و بالاخره با زحمت زیادی توانستیم از تشریفات مرزی ایران وعراق عبور کنیم و به طرف نجف ادامه مسیر دهیم...

یک هفته پیش از اربعین1394،مرز شلمچه...

افتخار همراهی بایک کاروان 44نفره به سرپرستی برادر عزیزمان آقای احمد فخار زاده نصیبمان شد.

فاصله بین خرمشهر و مرز راهمراه با دیگر زائران پیاده پیمودیم...

قسمتی از راه را با کامیون طی کردیم...

رسیدن به نجف و توفیق زیارت مرقد مولا امیرالمومنین علیه السلام خستگی را از تن زائران می زداید و شکرانه این موهبت آمادگی برای تحمل رنج و خستگی های ادامه سفر است...

مرگ در چشم انداز امام حسین علیه السلام

     روز عاشورا چون جنگ شدت گرفت و کار بر حسین علیه السلام بسیار سخت شد، بعضى از اصحاب آن حضرت دیدند برخى از یاران امام علیه السلام دراثرشدت جنگ و با مشاهده بدنهاى قطعه قطعه شده دوستانشان و فرا رسیدن وقت شهادت و جانبازى آنها، رنگ چهره شان دگرگون گشته است و لرزه بر اندام آنان افتاده و ترس دلهایشان فراگرفته است. اما خود سیدالشهدا و تعدادى از خواص یارانش برخلاف آنها هر چه فشار بیشتر، و مرحله شهادت نزدیکتر مى شود رنگ صورتشان درخشنده تر گشته و سکون و آرامش بیشتر مى یابند. بعضى از این شهامت فوق العاده تعجب کرده به امام حسین اشاره کرده، به یکدیگر مى گفتند: به حسین نگاه کنید که ابدا از مرگ و شهادت باکى ندارد. امام حسین علیه السلام متوجه گفتارشان شده، فرمود:اى بزرگ زادگان قدرى آرام بگیرید! صبر و شکیبایى پیشه کنید! چون مرگ پلى است که شما را از گرفتاریها و سختیها عبور داده و به بهشت هاى پهناور و نعمتهاى جاودانى مى رساند. و اما براى دشمنانتان پلى است که از قصر به زندان مى رساند. و کدامیک از شما نخواهد از یک زندان به قصر مجلل منتقل گردد. پدرم از پیامبر علیه السلام برایم نقل کرد که مى فرمود: دنیا براى مؤ منان همانند زندان و براى کافران همانند بهشت است و مرگ پلى است که مؤ منان را به بهشتشان ، و کافران را به جهنمشان مى رساند. آرى، نه دروغ شنیده ام و نه دروغ مى گویم .
             بحار: ج 6، ص 154 و ج 44، ص 297.

وفاداری اصحاب امام حسین(ع)

      در شب عاشورا اصحاب باوفاى امام حسین علیه السلام هر کدام با زبانى ، وفادارى خود را اعلام کردند. به محمد بن بشر خضرمى - یکى از یاران ایشان تازه خبر رسید که پسرش در مرز رى به دست کافران اسیر شده است ، محمد گفت :اجر و ثواب خود و پسرم را از خداوند مى خواهم . من دوست ندارم که پسرم گرفتار باشد و من بعد از او زنده بمانم !
      امام حسین علیه السلام که سخن او را شنید، فرمود: بیعتم را از تو برداشتم . آزادى ، برو براى آزادى پسرت کوشش کن !
      محمد بن بشر گفت :درندگان مرا بدرند و زنده بخورند، اگر از تو جدا گردم !
      امام حسین علیه السلام پنج لباس برد یمانى - که قیمت آنها هزار دینار بود - به او داد و فرمود: اینها را به پسر دیگرت بده تا با دادن این لباس ها به دشمن، برادرش را از اسارت آزاد سازد.

بحار، ج 44، ص 394 به نقل از داستانهای بحار الانوار – ج 1