عباس ذو الجناحین

     امام چهارم به عبید اللَّه بن عباس بن على نگاهى کرد و اشک چشمش را گرفت، سپس فرمود روزى برسول خدا سخت‏تر از روز احد نگذشت که عمویش حمزه در آن کشته شد و بعد از آن موته است که عموزاده‏اش جعفربن ابى طالب کشته شد سپس فرمود روزى چون روز تو نباشد اى حسین ، سى هزار مرد که گمان میکردند از این امت هستند، دور او را گرفتند و هر کدام به کشتن او به خدا تقرب می جست و او خدا را به آنها یادآور می شد و پند نمی گرفتند تا او را به ستم و ظلم و عدوان کشتند.

      سپس فرمود خدا عمویم عباس را رحمت کند که جانبازى کرد و خود را فداى برادر کرد تا دو دستش قطع شد و خدا درعوض به او دو بال داد که بدانها با فرشتگان در بهشت پرواز      می کند، چنانکه به جعفر بن ابى طالب دو بال عطا کرد. براى عباس نزد خداى تبارک و تعالى مقامى است که در قیامت همه شهداء و اولین و آخرین بدان رشک برند.
                                                 (امالى، شیخ صدوق، ص470، مجلس هفتادم)